Rozdział 6.

6.

Obudziłam się leżąc przy Damone. Lubię takie poranki. Podniosłam się, ale on nic nie poczuł. Wstałam i poszłam do łazienki, umyłam się i ubrałam. Zeszłam na dół. Usiadłam przy stole i patrzyłam się przez okno. Słońce świeciło, a niebo było bezchmurne i błękitne. I wtedy jakaś postać stanęła przed mną. Popatrzyłam się na nią. Była to młoda kobieta o długich rudych włosach i niebieskich oczach. Ubrana była w białą bluzkę i czarną spódnicę. Na nosie i policzkach miała drobne piegi. 

-Wiem że mnie widzisz.-Powiedziała zjawa.

-Dziwne, ja też to wiem.-Odpowiedziałam z sarkazmem.

-Śmieszne, musisz mi pomóc.

-To też wiem. W czym?-Zapytałam.

-Muszę odnaleźć mojego chłopaka i z nim porozmawiać.-Powiedziała.

-A mogę wiedzieć jak masz na imię?-Spytałam i wstałam z krzesła.

-Znasz mnie. Na pewno. Trochę się zmieniłam.-Powiedziała, rzeczywiście kogoś mi przypominała.

-Vicki.-Powiedziałam przestraszona.

-Widzisz Eleno, znasz mnie. 

-Przeczesz Bonnie cię odpędziła.-Powiedziałam zagubiona. 

-Widocznie nie zadziałało.-Odpowiedziała z uśmiechem.-Musisz mi pomóc dostać się do Jeremiego.

-Nie.-Powiedziałam stanowczo.

-Zrobisz to. Wiem że jest z Bonnie, ale chce mu tylko coś powiedzieć.-Powiedziała ze smutną miną.

-Dobra, ale tylko ten jeden, jedyny raz.-Odpowiedziałam, a Vicki zniknęła.

Poszłam na górę do mojej sypialni. Damon już nie spał, leżał na łóżku i patrzył się na mnie.

-Z kim rozmawiałaś?-Zapytał, nie wiedziałam co mu odpowiedzieć.

-Z nikim tak sobie.-Powiedziałam. I usiadłam obok niego. Wiem że zabrzmiało to dziwnie.-Muszę iść do Bonnie. Idziesz ze mną?-Zapytałam i uśmiechnęłam się do niego.
-Nie muszę iść do Stefana.-Odpowiedział.

~*~

Siedziałam z Bonnie na werandzie. Piłyśmy zieloną herbatę i rozmawiałyśmy. Opowiedziałam jej co mi się przytrafiło i o Vicki. I o tym że Vicki chciała się spotkać z Jeremim. I o kobiecie która mi dała dar. Bonnie wysłuchała i jedyne co powiedziała to ''Nie martw się, wszystko będzie dobrze. Vicki już jest po dobrej stronie. I nic nam nie zrobi.'' Rozmawiałyśmy jeszcze trochę, kiedy znów zauważyłam Vicki. Tym razem do porozumiewania wystarczyły myśli. 

Vicki-Daj mi się spotkać z Jeremim.

-Zaraz.

Poprosiłam Bonnie żeby poprosiła tu Jeremiego. Przyszedł do mnie i przywitał się. Bonnie poszła do kuchni.

-Jeremi, Vicki chce z tobą pozmawiać.-Powiedziałam spokojnie. 

-Vicki nie żyje.-Usłyszałam odpowiedz mojego brata, a na twarzy Vicki zauważyłam smutek i ból.

-Ona nie żyje, ale jest tu jej duch.-Powiedziałam.

-Od kiedy widzisz duchy?-Zapytał.

-Od wczoraj, proszę ona chce żebyś ją wysłuchał.

-No dobrze.-Odpowiedział Jeremi.

Vicki- Dziękuje już nie trzeba mi będzie twojej pomocy.

W jednej chwili Vicki zmaterializowała się i stanęła przed Jeremim. 

-Przepraszam.-Powiedziała Vicki i zniknęła.

-Co to było?-Zapytał zszokowany Jeremi.

-Vicki. Teraz odeszła. Chciała cię przeprosić.-Powiedziałam i przytuliłam go.
-Wiem.-Odpowiedział Jeremi.
Siedziałam jeszcze trochę u Bonnie, po czym poszłam do domu. Zastała mnie nie miła niespodzianka. W moim domu, w salonie siedziała Rebekah z Lilli, a obok siedział Stefan. Chciałam się zawrócić, ale był już za późno  widzieli mnie.
-Cześć.-Powiedziałam. Damon wychylił się zza futryny drzwi od kuchni.
-Hej.-Powiedział Stefan.
-Witaj Eleno.-Uśmiechnęła się do mnie Rabakah. Lilli jest taka podoba na Stefana.
-Zaraz wracam.-Powiedziałam i weszłam z szybkością na schodach. Weszłam do łazienki i popatrzyłam się w lustro. Co oni tu robią? Dobra trzeba się ogarnąć. Zostawiłam na górze torbę i zeszłam z powrotem na dół.- Już jestem.
Rozmawialiśmy ze sobą parę minut, nagle zadzwonił telefon, odebrałam. Wstałam i wyszłam na werandę.
-Witaj Eleno.-Usłyszałam głos Caroline.
-Cześć Caroline.-Przywitałam się.
-Idziemy dziś do klubu idziesz z nami? To znaczy zemną i Tylerem.-Powiedziała.
-No dobrze, a o której?-Zapytałam.
-Za godzinkę.-Spojrzałam na zegar, była osiemnasta.
-Dobra. To przyjedziesz po mnie?-Zapytała Caroline.
-No dobra.-Powiedziała moja przyjaciółka.-To pa.-Pożegnała się.
-Pa.-Odpowiedziałam.
Wróciłam do salonu. Stefan z Damonem dyskutowali o czymś, a Rabekah usypiała małą. Damon cały czas patrzył się na mnie. W końcu Lilli usnęła na rękach Rebeki. Usiedliśmy wszyscy na kanapie. Rozmawialiśmy śmialiśmy się, minęło pół godziny. Stefan ze swoją rodziną już poszli. Damon siedział i oglądał telewizor. Usiadłam obok niego.
-Idę z Caroline na imprezę. Idziesz zemną?-Zapytałam.
-Nie chce mi się. Zostańmy tu.-Zaproponował Damon.
-No dobra tylko muszę zadzwonić do niej i powiedzieć że nie idę.-
Wyciągnęłam telefon i wybrałam numer Caroline. Powiedziałam jej że nie chce mi się iść. Moja przyjaciółka tylko powiedziała ''To następnym razem.''. Siedziałam z Damonem w salonie przed telewizorem kiedy ktoś zapukał do drzwi. Podeszłam do nich. Poczułam znów ten zapach. Malina z cytryną. Katherine. Otworzyłam drzwi, ale odsunęłam się na tyle żeby nie mogła mnie dosięgnąć.
-Witaj Eleno.-Powiedziała Katherine...
_________________________________________________________________________________
Dziś trochę zamulam więc i taki rozdział, no ale nie może się coś ciągle dziać. Mam nadzieje że następny rozdział będzie lepszy.
Nowy rozdział jutro. Czyli 3 kwietnia. Zapraszam. :D
Edit: Nowy rozdział ukarze się 5 kwietnia.  

Życzenia. !!!

Z okazji Świąt Wielkanocnych:
miłości, która jest ważniejsza od wszelkich dóbr,
zdrowia, które pozwala przetrwać najgorsze.
Pracy, która pomaga żyć.
Uśmiechów bliskich i nieznajomych, które pozwalają lżej oddychać
i szczęścia, które niejednokrotnie ocala nam życie.

Rozdział 5.

5.

Spojrzałam na zegar, jest za pięć dwunasta. Za oknem panowała ciemność, ale da moich oczu była prawie tak samo jak rano czy w południe. A nawet lepiej widziałam. Bonnie i Jeremy siedzieli na podłodze. Ja siedziałam w bez ruchu na fotelu. Do pokoju po chwili wszedł Damon i Stefan, od Stefana biło ciepło. Jak nigdy, podjął decyzje. Chce być człowiekiem i chce mieć dzieci. To znaczy już ma. Rebekah jest pewnie w niebo wzięta. Zawsze chciała mieć dzieci, jej marzenia się spełniły. Ich córeczka ma dwa miesiąca, nazywa się Lili. Ja nigdy nie chciałam mieć dzieci. I nie zechcę. Wiem że zostało jeszcze trochę lekarstwa, ale nie chce. Jeśli wezmę znów będę szarą myszką. Nie chce tego. Ktoś szturchnął mnie w rękę.
-Elena, zaczynamy.-Powiedziała Bonnie.
Caroline i Tyler usiedli przy Bonnie, reszta też usiadła. Popatrzyłam na zegarek 23:59. Zaraz północ. Podniosłam się i usiadłam na przeciwko Bonnie. Złapaliśmy się za ręce. Moich uszu dobiegł gong zegara który właśnie wypił północ. Bonnie zaczęła odmawiać zaklęcia.
-Veniat in spiritum, manes exite voco hic auxilium orantes vocem tibi. Adiuva me. Antecessorum nostrorum veniat ad me.-Bonnie wypowiadała te słowa w skupieni i przy zamkniętych słowach. Wymawiała je coraz szybciej i szybciej powtarzała je z trzy, może cztery razy. Nie wiem pogubiłam się. I nagle świeczki przygasły po czym rozpaliły się jak szalone. Bonnie otworzyła oczy które były nie przytomnie. I nagle poczułam jak ktoś, a raczej coś przywołuje mnie. Moje ciało opadło w bez ruchu, a moja dusza siedziała. Nie wiem co się dzieje, wszyscy patrzyli na moje ciało. Ale Bonnie nie mogła nich wypuścić. Przerwało by to się źle skończyło dal wszystkich. Bonnie w końcu otworzyła oczy i popatrzyła się na moją twarz, nie na moje ciało, ale na mojego ducha. Tylko ona spoglądała na mnie.
-Co ja zrobiłam.-Powiedziała tylko Bonnie, a reszta wzięła moje ciało na łóżko. Nie wiem czemu, ale wygodnie jest mi tak. Bez ciała jest tak luźno. Podoba mi się. Wzięłam kartkę i długopis i napisałam na niej ''Co się ze mną dzieje?''. I podniosłam ją. Wszyscy stanęli jak wryci. Tylko Bonnie próbowała znów coś czarować.
-Bonnie co się stało?-Zapytał Damon.
-Nie wiem. Muszę się dowiedzieć. Mamy mało czasu żeby ją ożywić.-Powiedziała przestraszona.
-No to zrób coś!-Krzykną rozzłoszczony Damon, a Stefan przytrzymał brata i szepną mu coś do ucha. Damon natychmiast się uspokoił i podszedł do mnie, to znaczy nie do mojego ciała.-Wyciągniemy cię stąd.
Wzięłam znów długopis i napisałam ''Oby...''. Chciałam wrzeszczeć ale nie miałam siły mój duch, słabł z każdą godziną powoli znikałam. Mam ochotę krzyczeć, ale nie dam rady wydobyć z siebie najmniejszego dźwięku. Bonnie nie wie co robić. Patrzyłam się na nich i nagle zapanowała ciemność...

~*~

Ktoś mnie wzywa idę po schodach w górę, schody są białe i z marmuru. Szłam po nich w białej, długiej sukni. Na nogach miałam białe koturny, a włosy miałam upięte w kok. Wyglądałam jak bym szła do ślubu. W końcu schody skończyły się, a ja zobaczyłam wielką białą sale balową. Weszłam dalej, nikogo nie było. Jedyne co było to pustka i biel. Stanęłam i rozejrzałam się dookoła. Nagle przed mną stanęła postać w tak samo białej sukni jak ja. Jedyne zauważyłam to, to że owa kobieta miała ciemną karnacje i bardzo zielone oczy. 
-Gdzie jestem?-Zapytałam spoglądając na jej twarz.
-Jesteś tu ponieważ chcę przekazać ci pewnie dar.-Powiedziała kobieta.
-Jaki dar?-Zapytałam zaciekawiona.
-Dar porozumiewania się z duchami, wiem że jesteś wampirem ale kazano mi dać ten dar. Nic cie nie będzie. Nadal będziesz wampirem i medium. Ale pamiętaj korzystaj z tego dobrze.-Powiedziała kobieta po czym zniknęła. Usiadłam na podłodze, a moja sukienka rozłożyła się dookoła mnie. I znów przed moimi oczami zrobiło się ciemno.

~*~ 

Obudziłam się w swoim ciele. Otworzyłam oczy Caroline i Tyler siedzieli jeszcze na podłodze, Bonnie i Jeremy siedzieli na kanapie, a Stefan i Damon siedzieli przy mnie. To znaczy Damon, Stefan siedział obok brata. 

-Boli mnie głowa-Jęknęłam. Wszyscy wstali z uradowaną miną i podeszli do mnie. Wiem co widziałam, ale nie zamierzam im się z tego zwierzać. 

-Nareszcie.-Powiedziała Bonnie. 

-Nic ci nie jest?-Zapytał zatroskany Damon.

-Nie boli mnie po prostu głowa.-Przyłożyłam sobie rękę do czoła które było już zimne.- Chcę się przewietrzyć. Wstałam z rozłożonej kanapy i wyszłam przez drzwi na dwór. Lekki powiew wietrzyka otulił moją twarz, świeże powietrze. Pachniało fiołkami, nic dziwnego pod werandą rosły dzikie fiołki. Nagle obok mnie staną Damon i przytulił mnie.-Chcę do domu.-Powiedziałam.

Pożegnaliśmy się i poszliśmy do mnie do domu. Do domu ''Gilbertów''. Gdy tylko weszłam poczułam zapach miłości. Damon położył swoje bagaże na podłodze i popatrzył się na mnie. 

-Nie wiem co by było  gdybyś odeszła.-Powiedział i pocałował mnie. Wiedziałam do czego dąży. Szybko odnaleźliśmy drogę do mojej sypialni. Za oknem świtało.

__ __

I__*__I

Mam nadzieje że się podoba. Nie wiem kiedy teraz napiszę mam nadzieje że jak najwcześniej. 

Rozdział 4.

4.

Wyjechaliśmy z Nowego Jorku. Chciałam jak najszybciej dostać się do Mystic Falls. Jechaliśmy bardzo szybko, z oczy cały czas lały mi się łzy. Po jakichś trzech godzinach dojechaliśmy na miejsce. Wysiadłam z samochodu i migiem pobiegłam do domu Bonnie. Otworzyłam drzwi. Niestety do środka nie mogłam wejść.
-Bonnie!-Wrzasnęłam, po chwili moje przyjaciółka znalazła się przy drzwiach.
-Możesz wejść.-Weszłam i przytuliłam się do niej, a łzy znów naleciały mi  do oczu.-Co się stało?-Zapytała z troską.
-Zabiłam Katherine, a ona zmartwychwstała. Rozumiesz? A teraz szykuje zemstę.-Powiedziałam zapłakana. I wtedy do pokoju wszedł Jeremy.
-Co się stało?-Zapytał Jeremy, i oparł się o ścianę.
-Zabiłam Katherine.-Powiedziałam.
-I?-Jeremy domagał się więcej szczegółów.-To dobrze chyba. No nie?
-Nie to nie jest dobrze, bo ona zmartwychwstała.-Odpowiedziałam z przygnębieniem.
-Co? Ktoś musiał ją wskrzesić.-Wypowiedział te słowa ze złością.
-Możliwe, ale najgorsze jest to że robi armię. Armię wampirów.-Odpowiedziałam mu ze łzami.-Jest nas za mało, za mało na to by ich zabić. Znając Katherine przemieni z dwadzieścia osób, albo i jeszcze więcej.-Powiedziałam. Mój brat nie wiedział co powiedzieć po dłuższej namyśli otworzył usta.
-Zabijemy ich, a jestem łowcą, Bonnie czarownicą, Damon ty, Caroline, Tyler, Klaus, Matt.-Powiedział Jeremy.
-Nie pozwolę wam. Nie pozwolę żebyście ryzykowali życie. Nigdy.-Powiedziałam oschle.
-Jesteś moją siostrą, nie pozwolę żeby stała ci się jakaś krzywda.-Powiedział mój brat i przytulił się do mnie.
-Mam pomysł.-Powiedziała Bonnie która od kilku minut patrzyła się na mnie. Popatrzyłam się na nią.-Poprosimy o pomoc duchy.-Powiedziała z przekonaniem i błyskiem w oku.
-Dobry pomysł. Co ci przynieść.-Zapytał Jeremy.
-Świece i wodę z płatkami kwiatów. Obojętnie jakich.-Powiedziała moja przyjaciółka.
-Ok, już się robi.-Odrzekł mój brat i zniknął w głębi domu.
Drzwi za mną były otwarte. Odwróciłam się żeby je zamknąć. Nie udało mi się, bo przed mną staną Damon ze Stefanem.
-Bonnie, przyjdziesz tu.-Zawołałam ją.
-Już. O... Cześć. Możecie wejść.-Powiedziała Bonnie. Damon i Stefan weszli do środka.-Przydacie się mi.-Powiedziała i poszła w głąb domu.
-Co on tu robi?-Zapytałam Damona.
-Chce pomóc. Eleno proszę. Rebekah nie pomoże, ale ja tak.-Powiedział Stefan z przekonaniem.
-No dobra chodźcie.-Powiedziałam i poszłam za Bonnie.
Weszłam do salonu. Żyrandol był osłonięty czarnym materiałem, a dookoła były porozsypywane płatki kolorowych kwiatów. Meble były po przesuwane na boki. Na środku stały świeczki i miska z wodą w której pływały kwiaty. Wyglądało to bardzo dziwnie. Popatrzyłam przez okno. Dzień dobiegał końca. Zrobiło się ciemno. Ktoś zapukał do drzwi. Bonnie podeszła do drzwi i otworzyła je w progu stała Caroline, a za nią Tyler.
-Wejdźcie.-Powiedziała Bonnie, a potem przytuliła Caroline na powitanie.

-Wiemy co się stało Damon nam powiedział.-Powiedziała i podeszła do mnie. Przytuliła się do mnie, a zrobiłam to samo.-Tak mi przykro.-Powiedziała.
-Dobra zaczynamy?-Zapytał Jeremy.
-Nie musimy czekać.-Powiedziała Bonnie.-Czekać na północ.-Dodała.
-Północ. Możemy nie dożyć.-Powiedziała Caroline.
-Dożyjemy. Przemiana trochę trwa i musi ich wyszkolić.-Powiedziała beztrosko Bonnie, usiadła na podłodze.-Więc jakiś...-Urwała, a jej oczy zrobiły się nie przytomne. Wszyscy stali jak posągi czekając na wypowiedź Bonnie. Jej oczy znów wyglądały jak dawniej.-Przyjdą, nie teraz za dwa tygodnie. Mamy dwa tygodnie. Musimy się pośpieszyć.-Powiedziała moja przyjaciółka. Podniosła się z podłogi i poszła do kuchni.- Ktoś głodny?-Zapytała jak gdyby nigdy nic.
-Ja chce.-Powiedział Jeremy, podchodząc do mnie i złapał mnie za rękę.-Choć.-Powiedział, poszłam z nim. Usiedliśmy przy stole. Stefan i Damon gdzieś zniknęli, Caroline i Tyler też. Zostaliśmy sami. Opowiedziałam im o tym co się stało. Zanim się obejrzeliśmy była już północ. Dom znów napełnił się życiem. Czas zacząć.

_________________________________________________________________

Yeah, wyrobiłam się. Hurra!!! Myślałam że tego nie napiszę dziś. Ale się udało.

Następny rozdział : 31 lub 29 marca. Zapraszam do komentowania i obserwowania.

Namawiam do rozgłaszania. :D

Miłego sprzątania. :D

Rozdział 3.

                                      3.

                                 *Elena.*

Obudziły mnie promienie słońca które padały na moją twarz. Leżałam na jego nagim torsie. I patrzyłam się w sufit. Podniosłam się i wyjęłam z kieszeni spodni telefon. Zerknęłam na zegarek. Jest pierwsza po południu. Rozczesałam palcami moje potargane włosy. Weszłam do łazienki i ubrałam się. Popatrzyłam w lustro. Nie mogę uwierzyć że zabiłam Katherine- jedną z najstarszych wampirzyc. Byłam w szoku. Usłyszałam że Damon wstaje i migiem staje za mną przytulając mnie od tyłu. 

-O wstałeś już.-Przywitałam się z nim całując go w usta. Oderwałam się od niego. 

-Miłe przywitanie, nie powiem.-Powiedział całując mnie w kość obojczykową. Uśmiechnęłam.-Może wrócimy do łóżka.-Zaproponował mi.

-Nie, idziemy na zakupy.-Przypomniałam mu i odsunęłam się od niego.-Ile jeszcze będziemy w Nowym Jorku?

-Ile chcesz.-Odpowiedział i znów się do mnie przytulił. 

-Do jutra. Stęskniłam się za Mystic Falls. I ciekawa jestem co u Jeremiego.-Popatrzyłam w stronę okna za Damonem. Promienie słońca wpadały do pokoju i oświetlały go. Wyglądało to jeszcze śliczniej niż dziś rano.-Ubierz się.-Rozkazałam i wyszłam z łazienki siadając na fotelu.
-Już się robi.-W jednej chwili stał już w ubraniu obok mnie.-To co idziemy?-Zapytał.
-Ehem.-Powiedziałam i stanęłam obok niego.-Ale najpierw.-Pocałowałam go w usta. Oderwałam się i wyszłam z pokoju. Damon szybko mnie dogonił i szedł obok mnie. Wyszliśmy z hoteli i kierowaliśmy się w stronę centrum handlowego.

        Weszliśmy do wielkiego centrum. Poczułam bardzo dziwny zapach. Zapach który kiedyś już czułam. Pachniało malinami z nutą cytryny. Znam go. Na pewno. Popatrzyłam na Damona, a ten spojrzał na mnie. Widocznie też to wyczuł. Popatrzyłam się przed siebie. Coś ten zapach mi mówi. Ale co? Chwila... O mój boże... To Katherine.
-Zabiłam ją. Jak...?-Znów spojrzałam na Damona.
-Wiem. Chodźmy stąd.-Powiedział. Widziałam w jego oczach przerażenie.-To nie dzieje się naprawdę.-Powiedział do siebie. On wie że Katherine chce się zemścić. Szybko wyszliśmy z centrum.-Musimy uciekać. Ona cię zabije.-Szłam obok niego nie wiedziałam co powiedzieć. Ruszyłam przed siebie szybko do hotelu. Migiem się tam znalazłam. Usiadłam na podłodze. Damon szybko do mnie dołączył.-Wszystko będzie dobrze.-Pocieszył mnie.
-Oby, musimy wyjechać jak najdalej. Albo walczyć.-Powiedziałam i ucichłam.-Wybieram opcje walczyć.- Powiedziałam zdecydowana.
-Nie, nie będziemy walczyć. Nas jest tylko czworo, wież że Stefan i Rebekah wypili lekarstwo. Zostajemy tylko my, Caroline i Tyler. A Katherine szykuje wojnę. Wojnę która nie skończy się szybko, pewnie teraz tworzy armie.-Powiedział Damon i przytulił się do mnie.-I zostaje jeszcze Bonnie i Jeremy.
-Nie wiem co robić...-Powiedziałam załamana i zapłakana.
-Nie martw się wszystko będzie dobrze. Oby.-Znów Damon próbował mnie pocieszyć.
-Ja ich zabiję. Rozumiesz, oni zginą w walce!!!-Wykrzyczałam.                                                                                

Rozpłakałam się jeszcze bardziej. Tusz na moich rzęsach popłyną wraz z moimi łzami. Damon uklękną obok mnie i przytulił. Nie chciałam się od niech oddalać. Nie chce. I nie mogę poświęcić swoich przyjaciół. Nie mogę. Jestem beznadziejna. Moja głupia ciekawość. Czemu nie mogłam zaczekać na niego w hotelu tylko poszłam za nim? Czemu???
Siedziałam przytulona do Damona i płakałam. Łzy leciały i leciały, oczy piekły, a po makijażu nie zostało już śladu na rzęsach i powiekach. Za miast tego są czarne szramy na mojej twarzy. Nie mogę pozwolić na to żeby oni zginęli. Nie pozwolę na to.
Wstałam i poszłam na łazienki zmyłam tusz i poparzyłam w lustro. Moje oczy piekły. Muszę ich ostrzec. Wyszłam z łazienki.
-Musimy ich ostrzec.-Powiedziałam do Damona który siedział teraz na fotelu.
-Dobrze. Chodźmy.-Powiedział i wyszedł z pokoju. Poszłam w jego ślady.


_________________________________________________________________________________
Mam nadzieje że się spodoba. Następny rozdział pod koniec tego tygodnia lub po świętach. Wiecie muszę sprzątać, a jak coś się zmieni to napiszę wcześniej. :D To na razie. :D 

Rozdział 2.

2.
*Elena.*

Szliśmy do hotelu, a przynajmniej tak mi się wydawało. Damon cały czas trzymał mnie za rękę. Po jakichś pięciu minutach marszu, doszliśmy pod niewielki hotel. Damon otworzył mi drzwi i przepuścił w nich. Weszłam do środka. Hall był dość obszerny i zdobiony ogromnymi świecznikami i żyrandolami w kolorze złota. Stanęłam jak wryta, nie spodziewałam się po tym hotelu że będzie tak wyglądać. Damon podszedł do recepcjonisty i wziął klucz do pokoju. Podszedł do mnie i złapał za rękę. Pociągną w swoją stronę.
-Choć.-Powiedział i pocałował mnie w policzek. Szliśmy korytarzem w stronę schodów. Zaszliśmy pod drzwi numer 15. Damon otworzył drzwi kluczem i przepuścił mnie w drzwiach. Pokój był urządzony gustownie. Wielkie białe łóżko z baldachimem, ściany pomalowane na kolor kremowo-biały, ogromny telewizor i wielkie drzwi na balkon. Okna zdobiły białe firanki i zasłonki. Miejsce jak z bajki.-To ja przyjdę za godzinkę. Muszę coś załatwić.-Powiedział.
-Co musisz ''załatwić''-Zapytałam domagając się więcej szczegółów.
-Zobaczysz.-Podszedł do mnie i pocałował w usta.-Czekaj na mnie.-I wyszedł przez drzwi zostawiając mnie samą. Usiadłam na łóżku, czemu mnie ze sobą nie zabrał? Niedługo się dowiem czemu.

*

*Damon.*

Zostawiłem ją samą w pokoju. Szedłem korytarzem w stronę tylnego wyjścia. Muszę znaleźć Katherine,  muszę dla dobra Eleny. Co jeśli ją znajdzie. Znów. Przecież ją zabije jak dowie się że z nią jestem. Zabiję, więc ja muszę zrobić to pierwszy. Wyszedłem przez tylne drzwi i wsiadłem do mojego samochodu. Ruszyłem jechałem na centrum, wiem gdzie mieszka. Szybko znalazłem się na miejscu. Zamknąłem samochód i udałem się na samą górę budynku. Dojście do celu zajęło mi ułamek sekundy. Otworzyłem drzwi i rozejrzałem się po mieszkaniu. Czyste i zadbane takie jak Katherine. Wszedłem do pierwszego pokoju. Na krześle siedziała Katherine i patrzyła się na mnie. W ręku miała kieliszek z winem. Wiem że na mnie czekała.

-Wiedziałam że przyjdzie.-Oznajmiła z wielkim uśmiechem i upiła łyka czerwonej cieczy z kieliszka. 

-Wiesz że ja też to wiem.-Odpowiedziałem.- Może dobijmy paktu. Ja już nigdy nie zabiję nikogo z twoich przyjaciół, a ty zostawisz Elenę w spokoju.-Zaproponowałem.
-Może.-Wstała z krzesła i podeszła do mnie patrząc mi się głęboko w oczy.-Wiesz kocham te twoje pomysły.-Powiedziała.
Ale chyba postawię na swoim. Wyjęła kołek i już chciała wbić mi go w serce. Już chciałem ją powstrzymać ale ktoś mnie uprzedził i jedyne co zobaczyłem to Elenę która wbiła kołek w serce Katherine.
-Elena? Co ty tu robisz?-Zapytałem zaskoczony.
-Ratuję cię.-Oznajmiła. Katherine cały czas trzymała kieliszek w ręku.
-Ty suko! Coś ty zrobiła?-Zapytała Katherine.
-Na razie nic. Ale teraz już tak.-Elena wbiła jeszcze raz kołek i przekręciła w jej sercu. Katherine upadła, a z jej kieliszka wydobyła się na podłogę czerwona ciecz.-Ciesz się jej kołek był z werbeną.-Powiedziała jak gdyby nigdy nic.-Co tak stoisz musimy ją spalić.
Wyszła z pokoju zostawiając mnie brudną robotę. Szybko pozbyliśmy się zwłok Katherine. Dojechaliśmy do hotelu. Elena poszła się umyć, a ja oglądałem telewizor. Leciał właśnie jakiś denny serial.

                                                     *

                                                       *Elena*

Weszłam po prysznic. Ciepła woda ochlapywała moje ciało, zmywając z moich rąk krew wampira. Nie wieżę własnym oczom. Piętnaście minut temu zabiłam jednego ze starszych wampirów. Stałam pod prysznicem z dziesięć minut. Wyszłam i ubrałam się w to co miałam wcześniej na sobie. Wyszłam z łazienki. Damon leżał na białym łóżku i patrzył w telewizor. Położyłam się obok niego. Objął mnie jedną ręką. Przytuliłam się do niego.
-Wież że nie spodziewałam się że uda mi się ją zabić.
-Wiem, ale wyglądałaś bardzo przekonująco z kołkiem w ręku, aż strach się bać.-Powiedział Damon. Całując mnie w czoło. Uśmiechnęłam się tylko. Spojrzałam na ekran telewizora. Leciał serial ''90210''. Kiedyś to oglądałam. Wyprostowałam się i usiadłam na brzegu łóżka. Spojrzałam na ścianę.
-Dawno nic nie jadłam.-Oznajmiłam.
-Do chodźmy na łowy.-Odpowiedział Damon i wstał z łóżka i stawiając przy drzwiach.
Wyszliśmy z hotelu trzymając się na ręce. Poszliśmy na jakąś ulicę, był tam tłum ludzi, a w tle widniała scena. Popatrzyłam na Damona. Nagle zachciało mi się jeść. Podeszłam do jednej z dziewczyn.
-Nie krzycz.-Powiedziałam i wgryzłam się w jej szyję. Mój organizm zalała fala ciepłej cieczy. Krew tej dziewczyny szybko mnie zaspokoiła. Oderwałam się od niej i wytarłam usta.-Nikomu ani słowa.-I podeszłam do Damona który też już kończył swój posiłek.
-Zaspokojona?-Zapytał.
-W tym tak. W czymś innym nie.-Przyciągnęłam go do siebie i zaczęłam go namiętnie całować. Szybko znaleźliśmy drogę do hotelu...

Rozdział 1.

*Elena.*
Przyciągną mnie z powrotem do siebie.
-Chodź.-Powiedział i pocałował mnie. Odkleiliśmy się od siebie, a Damon splótł nasz palce.-Chodź.-Powtórzył.
Szliśmy ulicą Nowego Jorku. Ludzi było od groma. Przechodzili z jednego sklepu do drugiego. I tak w kółko. Weszliśmy do jakiegoś sklepu. Zdziwiłam się że o ósmej wieczorem jest tak dużo ludzi.
-Po co tu przyszliśmy?-Zapytałam. Rozejrzałam się dookoła. W środku panowała miła i przyjazna atmosfera. Ale tylko jak weszliśmy ludzie popatrzyli się na nas złowrogo.
-Caroline tu jest z Tylerem.-Powiedział rozglądając się po sklepie. Wyją telefon i zadzwonił do kogoś. Pewnie do Caroline.-Gdzie jesteście?-Zapytał Damon.
-Już idziemy.-Usłyszałam głos Caroline w telefonie. Damon rozłączył się i popatrzył na mnie.
-Co?-Zapytałam i skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej.
-Nic.-Uśmiechną się. Złapał mnie za rękę i pociągną do tylnego wyjścia. O dziwo ludzie nie patrzyli się na nas. Wyszliśmy na zewnątrz. Chłodny wiatr poczułam na twarzy.- Chodźcie!-Powiedział głośno Damon.
-Cześć Elena.-Zobaczyłam przed własnym nosem Caroline. Przytuliła mnie.
-Cześć.-Odpowiedziałam, również się do niej przytulając.-Gdzie Tyler?-Spytałam.
-Zaraz przyjdzie.-Powiedziała, odsuwając się od mnie.- Bonnie pojechała do domu.-Oświadczyła mi Caroline.
-Aha.-Nie za bardzo mnie poruszyło. Ale dobra. Popatrzyłam na Damona.
-Chodźcie drogie panie do klubu dla wampirów.-Powiedział. Złapał mnie za rękę i pociągną w stronę ogromnych żelaznych drzwi. Otworzył je i moim oczom ukazała się wielka sala oświetlona milionem neonów.
-Strasznie tu jasno.-Oświadczyłam.
-I tak ma być.-Powiedziała Caroline i po tych słowach znikąd pojawił się Tyler.
-Cześć.-Przywitał się.
Wszyscy się rozeszli tylko ja i Damon pozostaliśmy. Przyciągnęłam go do siebie. Pocałowałam go delikatnie w usta.
-Hym? Chodź!-Rozkazał mi. Złapał mnie za dłoń i splótł nasze dłonie. Poszliśmy do baru.-Poproszę, dwa martini.-Powiedział pierwszy raz widziałam żeby o coś prosił. Barman podał mu to co zamawiał, a Damon podał jeden mi.
-Dziękuje.-Powiedziałam usiadłam na krześle przy barze.
-Myślałem że chcesz tańczyć.-Powiedział zdziwiony.
-Nie, nie chcę.-Powiedziałam, zakładając nogę na nogę. Przeczesałam palcami włosy.
-Dobra.-Damon usiadł koło mnie.Popatrzył się na mnie i przechylił swój napój.-To co chcesz robić?-Zapytał.
Wypiłam zawartość szklanki i odwróciłam się do barmana.
-Poproszę, szampana.-Powiedziałam uwodzicielsko. Dałam mu pieniądze i przyjęłam swoją butelkę z alkoholem. Złapałam Damona za rękę i pociągnęłam do w stronę schodów na dach.
-Chcesz tam iść?-Zapytał Damon.
-Czemu nie.-Mój towarzysz wzruszył ramionami.
Szłam pierwsza, odkręciłam ''korek'' butelki i przyłożyłam ją sobie do ust. Przechyliłam ją. I znów, i znów. Z naleźliśmy się już na dachu. Usiadłam na murku, sącząc z butelki szampana. Damon usiadł koło mnie i patrzył się w dal. Przed nami rozciągał się widok ogromnych budowli. W nocy wyglądało jak by wszędzie latały jakieś światełka, a niektóre zawisły w powietrzu. Od zawsze taki widok zapierał mi dech w piersiach. Damon objął mnie w tali, jedną ręką.
-Wiesz że cię kocham.-Oświadczył i pocałował mnie. Oderwałam się od niego.
-Wiem. Ja ciebie też kocham.-Odpowiedziałam i znów pocałowałam.
Siedzieliśmy tak przytuleni, patrząc się w nicość. Nie wiem ile tam siedzieliśmy straciłam poczucie czasu. Nie obchodziło mnie to że już świta. Chciałam być blisko Damona. Wyjęłam z kieszeni spodni telefon. Była czwarta nad ranem. Damon też to zauważył.
-Chcesz już iść?-Zapytał, zakładając mi kosmyk włosów za ucho.
-Możemy. Ale ja dziś chcę iść na zakupy.-Powiedziałam z ogromnym uśmiechem na twarzy.
-To chodźmy.-Powiedział wstając.
-Żartujesz, jest za wcześnie.-Powiedziałam do niego.
-To chodźmy na dół.-Powiedział prowadząc mnie po schodach na dół do klubu...
Ludzi już nie było. No nie licząc barmana, Caroline i Tylera. Spojrzeli na nas. Grali w bilarda.
-Cześć.-Powiedziałam odwracając się na pięcie w stronę wyjścia. Pociągnęłam za sobą Damona.- To gdzie idziemy?-Spytałam.
-Gdzie chcesz, księżniczko.-Powiedział całując mnie w czoło...